Terug in ‘t ouderlijk huis

Thuis bij ma

Ik woon weer in mijn ouderlijk huis! Dat betekent dat mijn moeder, nu jullie dit lezen, al vier maanden opgescheept zit met twee volwassenen, twee pubers en een hond. Waarom? Lang verhaal kort: wij kochten drie jaar geleden een kavel, ontwierpen met een architect een mooi huis, startten de vergunningsprocedure en het traject om het bestemmingsplan te wijzigen. En toen sloeg de paniek toe bij mij en lag ik ’s avonds wakker: straks hebben we een kavel, misschien al wel een nieuw huis gebouwd en krijgen we ons eigen huis niet verkocht!

Snel verkocht

Man dacht het wel los zou lopen, maar bedacht ook: iedere dag datzelfde paniekgedoe over het huis…laten we er maar een makelaar bij halen. En zo kwam vorig jaar mei ons huis in de verkoop, was het binnen een week verkocht en kregen de nieuwe bewoners november 2017 de sleutel. Wij gingen tijdelijk een al twee jaar te koop staande woning huren. We verhuisden ons complete interieur mee en moesten na negen maanden alweer vertrekken. Want, zo vertelde de makelaar, dat was met onze inrichting een stuk aantrekkelijker geworden en daarom alsnog snel verkocht.

Hoofdprijs

Ondertussen is de crisis echt voorbij en hebben aannemers het hartstikke druk. Daarbij vraagt men in ons dorp niet alleen voor te koop staande huizen de hoofdprijs, maar inmiddels ook voor te huur staande panden. En zo kwam het dat het ons helemaal niet zo’n gek idee leek (en gelukkig mijn moeder ook niet), als wij onze meubels op zouden slaan en onze intrek zouden nemen in mijn ouderlijk huis. Dat was ergens in juli van dit jaar…

Foto: Duran Lighting & Interiors

Bankstel

Het voelde echt als thuiskomen die verhuizing naar mijn oude ouderlijk huis. Want het is bijna nog net zo ingericht als toen ik jaren geleden als jong volwassene vertrok. Natuurlijk is er wel een keer geschilderd, maar qua interieur is er nauwelijks iets veranderd. Het bankstel, de gordijnen, de vloerbedekking, het voelt allemaal als een warme deken.

Oude leren draaistoel

‘s Avonds steekt mijn moeder de houtkachel aan en nestelen we ons in het bankstel en wordt er door mijn zoons ruzie gemaakt (net als mijn broer en ik vroeger deden) om wie er in de bruine, leren draaistoel mag zitten. Toen ik er iets van zei, sprak mijn moeder zich er verbaasd over uit: “Ja nu je het zegt, best gek dat ik een dochter heb die altijd bezig is met het interieur en trends terwijl het bij mij al zo’n dertig jaar stil staat!”

Keuzestress

Dat heeft verschillende redenen, ten eerste moest mijn moeder in haar eentje twee jonge kinderen groot brengen. Dat hakt er financieel in en haar potje spaargeld dat beschikbaar was voor nieuwe spullen in huis zag er heel anders uit dan dat van ons tweeverdieners. Een andere reden is: mijn moeder kan niet kiezen. Twijfelt altijd tussen die of die of toch die en wil meestal nog even verder kijken om uiteindelijk te bedenken dat ze toch niets koopt. Dat was vroeger al zo met kerstbomen (ik zie de verkoper nog zuchten als ma en ik op de fiets een boom kwamen uitzoeken), het gaat zo met kleren en met alle eventuele nieuwe spullen voor haar huis.

Geen inspiratie

Nog steeds, want we zijn natuurlijk al voor een nieuw interieur op pad geweest. En stel ik voor naar een mooie speciaalzaak te gaan, dan ziet mijn moeder daar gelijk enorme prijskaartjes aan hangen. Dus daar gingen we, een hele dag, naar een hele grote interieurzaak, met twee verdiepingen banken, stoelen, tafels, bedden, licht en ander spul waar je je huis mee kunt verfraaien. Na zes uur rondlopen, koffie drinken en lunchen, reden we bekaf terug met zere voeten en (ik) hoofdpijn. Niks bijzonders gezien en al helemaal geen inspiratie opgedaan. Hoe is het mogelijk met zoveel spullen op zoveel vierkante meter?!

Maar het zaadje is geplant. Ma denkt er serieus over na toch eens langs te gaan bij een echte interieurzaak. En wij hopen in januari te starten met de bouw van ons droomhuis en oh ja, verkoopstyling als je je huis wilt verkopen is echt een geweldig idee. Over dat alles later meer.